Οι βρυκόλακες (βαμπίρ) είναι δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά.
Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν.
Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί.
Όταν το 1897 ο Ιρλανδός Μπραμ Στόκερ έγραφε το μετέπειτα διάσημο μυθιστόρημά του, συνταιριάζοντας κάποια ιστορικά γεγονότα με διάφορους μύθους της Βαλκανικής Χερσονήσου, σίγουρα δεν φανταζόταν την "καριέρα" που αυτό θα έκανε στη νεογέννητη τότε τέχνη του σινεμά.
Το... αίμα των κινηματογραφικών διασκευών μπήκε στο αυλάκι το 1922, με το "Νοσφεράτου" του Φρίντριχ Μουρνάου. Από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να ρέει άφθονο. Φυσικά, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, η ποσότητα δεν συμβαδίζει με την ποιότητα και μέσα σε αυτόν το φιλμικό συρφετό των εκατό και πλέον ταινιών οι καλές περιπτώσεις μετριούνται στα δάχτυλα. Ο "Δράκουλας" του Κόπολα είναι δίχως άλλο ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού του υποείδους.
Δράκουλας (1992)
"Δράκουλας" του Κόπολα, είναι βασισμένος στο μυθιστόρημά του Ιρλανδός Μπραμ Στόκερ και είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους. Κατ΄ αρχάς, η ταινία μένει πιστή τόσο στο πνεύμα όσο και στο επιστολογραφικό ύφος του μυθιστορήματος. Ως εκ τούτου, δικαιούται απόλυτα να περιλαμβάνει το όνομα του συγγραφέα στον τίτλο της. Έπειτα, έχει να επιδείξει έναν πρωταγωνιστή που, μολονότι τρομάζει το θεατή καταφέρνει να διευρύνει τους ορίζοντες του ρόλου και να αυξήσει τις πτυχές του. Κυρίως, όμως, διαθέτει το αισθητικό βάρος και τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης που μόνο ένας πραγματικά μεγάλος δημιουργός μπορεί να προσδώσει σε μια ταινία. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα μια ιστορία τρόμου και αγάπης, όπου συγκρούονται ο ρομαντισμός με τον ορθολογισμό, ο παγανιστικός αισθησιασμός με τη χριστιανική ηθική και η "άγρια" μα αγνή ανθρώπινη φύση με τη βία της επιστήμης και της τεχνολογίας. Παράλληλα, αποτελεί ζωντανό μνημείο των τεχνικών κινηματογράφησης και των εφέ που χρησιμοποιούνταν στο σινεμά, πριν από την επέλαση της ψηφιακής τεχνολογίας.
Ο Βέρνερ Χέρτζοκ συγκαταλέγεται στις μορφές του ευρωπαϊκού σινεμά. Μολονότι απέσπασε διεθνή βραβεία, δεν έγινε ευρέως γνωστός, τουλάχιστον όχι τόσο όσο ο Μπέργκμαν ή ο Ταρκόφσκι. Ένα από τα γνωστά αριστουργήματά του είναι ο «Ο μύθος του Δράκουλα» (ένας "Νοσφεράτου"-ύμνος στο γερμανικό εξπρεσιονισμό), συναντά το μυστικό που κρύβει ένα χωριό της Βαυαρίας του 18ου αιώνα.
Ο Τζόναθαν Χάρκερ ταξιδεύει στον πύργο του κόμη Δράκουλα, προκειμένου ο τελευταίος να υπογράψει το συμβόλαιο αγοράς σπιτιού σε μια πόλη της Γερμανίας. Ο Χάρκερ αρρωσταίνει και ο Δράκουλας κατευθύνεται προς τη Γερμανία, σπέρνοντας παντού την πανώλη.
Είναι γνωστή η αντίδραση της Ανν Ράις, της συγγραφέως του ομώνυμου βιβλίου και σεναριογράφου της ταινίας, όταν έμαθε ότι ο ρόλος του Λεστάτ δόθηκε τελικά στον Τομ Κρουζ: δήλωσε πλήρως απογοητευμένη. Αργότερα ανακάλεσε και δεν είχε άδικο. Η κινηματογραφική "Συνέντευξη" είναι μια καθαρά σκηνοθετική δημιουργία. Ο Νιλ Τζόρνταν πήρε ένα καλογραμμένο μπεστ σέλερ και το μετέτρεψε σε σκοτεινό παραμύθι υψηλής αισθητικής, ρομαντικό και τρομακτικό συνάμα. Πήρε μέτριους πρωταγωνιστές και τους μετέτρεψε σε... κορυφές υποκριτικής. Συναρπαστικά εφέ και μπαρόκ σκηνογραφία ολοκληρώνουν το εγχείρημα, που ανανεώνει το βαμπιρικό μύθο, αλλά -ειδικά στις ΗΠΑ- δεν συνάντησε την αναμενόμενη επιτυχία.
Ένας βρικόλακας διηγείται σε κάποιο δημοσιογράφο την ιστορία του, από τη γνωριμία του με τον Λεστάτ στη Νέα Ορλεάνη του 1791 έως την περιπλάνησή του στην Ευρώπη, σε αναζήτηση του δημιουργού της γενιάς των απέθαντων.
Ο Χάτερ, ένας πρόσχαρος νεαρός υπάλληλος, κατευθύνεται στο γραφείο του εργοδότη του, του κτηματομεσίτη Νοκ. Αυτός -ένας ύποπτος, δίχως αμφιβολία, τύπος- του αναθέτει να ταξιδέψει στα Καρπάθια όρη, για να παραδώσει κάποια συμβόλαια στο μυστηριώδη κόμη Ορλόκ.
Έξυπνη και σεναριακά ενδιαφέρουσα "συνέχεια" της ιστορίας του Δράκουλα, που διατηρεί τους βασικούς χαρακτήρες και παράλληλα απομακρύνει το μύθο από το πνεύμα του βιβλίου του Μπραμ Στόουκερ, προσδίδοντας θρησκευτικές προεκτάσεις σε ό,τι αφορά το παρελθόν του Αρχοντα του Σκότους. O μοντέρ της σειράς "Scream", που εδώ εμφανίζεται ως σκηνοθέτης, καταφεύγει στα γνωστά κλισέ των μοντέρνων ταινιών τρόμου, εικονογραφώντας ένα απρόσωπο σύνολο και υπογράφοντας ένα ακόμα προϊόν για άμεση κατανάλωση, που ξεχνιέται το επόμενο κιόλας λεπτό.
Νομίζοντας ότι κρύβει θησαυρούς, μια συμμορία διαρρηκτών παραβιάζει το υπόγειο του σπιτιού του Αμπραχαμ βαν Χέλσινγκ και ανακαλύπτει το φέρετρο του κόμη Δράκουλα. Ο Αρχοντας του Σκότους ανασταίνεται και φτάνει στη Νέα Ορλεάνη, με σκοπό να βρει την κόρη του Βαν Χέλσινγκ, μέσω της οποίας θα ολοκληρωθεί ως σκοτεινή οντότητα.
Δύο φίλοι φτάνοντας σε μια μικρή πόλη βρίσκουν δωρεάν κατάλυμα για να περάσουν τη νύχτα. Εκεί πρόκειται να διανυχτερεύσουν. Το κατάλυμα θα φιλοξενήσει και τις γυναίκες που έφτασαν με ένα λεωφορείο. Οι δύο φίλοι νομίζουν ότι αυτό είναι ότι καλύτερο τους έχει συμβεί. Μόνο που ανακαλύπτουν ότι σ’ αυτή την πόλη υπάρχει μια αρχαία κατάρα, που μόλις τα κορίτσια γίνουν 18, γίνονται λεσβίες βρικόλακες…
Ο Σκούμπι Ντου και η παρέα του βρίσκονται στην Αυστραλία. Παρακολουθώντας έναν τοπικό μουσικό διαγωνισμό, μαθαίνουν για την ύπαρξη ενός θρυλικού "φαντάσματος" και αποφασίζουν να ερευνήσουν το μυστήριο.
Σκηνοθεσία: Σκοτ Τζέραλντς
Αβραάμ Λίνκολν: Κυνηγός Βρικολάκων (3D, 2012)
Η ταινία ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τους σκλάβους της Αμερικής και έσωσε τη χώρα ανέβηκε στην εξουσία εξαιτίας της ικανότητάς του να «τα βάζει» με τα βαμπίρ.
Σκηνοθεσία: Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ
Vampires (1998)
Αξιοπρεπές b movie, όχι από τα καλύτερα του Αμερικανού δημιουργού, αλλά στο ύφος και στα δεδομένα παλαιότερων παραγωγών που τον έκαναν διάσημο. Ο καλοπροαίρετος θεατής μπορεί να ανακαλύψει αρκετά αλληγορικά στοιχεία, όπως η ομάδα των κυνηγών που παραπέμπει στους ένοπλους ρατσιστές ή τους βρικόλακες που μοιάζουν με τους ισπανόφωνους (και στη δύσκολη επιβίωσή τους στην Αμερική). Παρ' όλα αυτά και παρά τη σφραγίδα του Κάρπεντερ σε όλο το εγχείρημα -στήσιμο, πλάνα, μουσική- οι "Βρικόλακες" δεν σε ικανοποιούν απόλυτα και μένουν στην κατηγορία των ταινιών χαμηλού προϋπολογισμού που έχουν το δικό τους κοινό, αλλά δύσκολα κατακτούν τη μεγάλη μερίδα θεατών.
Ένας κυνηγός βρικολάκων βλέπει την ομάδα του να αποδεκατίζεται και με ελάχιστους συντρόφους αποφασίζει να αντιμετωπίσει τον αρχηγό της στρατιάς των απέθαντων.
Η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον επιχειρεί το remake μιας από τις πιο cult τηλεοπτικές σαπουνόπερες του ’60, με τους Τζόνι Ντεπ, Μισέλ Φάιφερ και Ελένα Μπόναμ Κάρτερ.
Βαμπίρ: Οι Ζωντανοί Νεκροί (2001)
Φέρεται ως "συνέχεια" της γνωστής ταινίας του Τζον Κάρπεντερ "Vampires", αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ανεξάρτητο φιλμ που αφηγείται την ίδια πάνω κάτω ιστορία και χρησιμοποιεί τα ίδια εφέ (βαμπίρ που παίρνουν φωτιά και ανατινάζονται όταν έλθουν σε επαφή με το φως του ήλιου). Καλοστημένο, αλλά όχι ιδιαίτερα τρομακτικό.
Ένας κυνηγός βρικολάκων και οι βοηθοί του αναζητούν στο Μεξικό μια ομάδα βαμπίρ, η αρχηγός των οποίων έχει στην κατοχή της το μαύρο σταυρό που, με την κατάλληλη ιεροτελεστία, θα της επιτρέψει να βγει ξανά στο φως.
Παίζουν: Κριστιάν ντε λα Φουέντε, Ντιέγκο Λούνα και Τζον Μπον Τζόβι Σκηνοθεσία: Τόμι Λι Γουάλας
Η Εποχή των Βαμπίρ (2002)
Ένα θρίλερ εποχής από το Χονγκ Κονγκ σε σκηνοθεσία Τσιν Γουέλσον. Την εποχή των θρύλων τέσσερις ατρόμητοι μαχητές αναζητούν έναν πανίσχυρο βρικόλακα και τη στρατιά του, που τρέφονται από το αίμα των ζωντανών.
Σκηνοθεσία: Τσιν Γουέλσον
Η Νύχτα των Βαμπίρ (2001)
Περιπέτεια φαντασίας φτιαγμένη εξ ολοκλήρου με δάνεια από πολλές -όχι απαραίτητα ομοειδείς- προγενέστερες παραγωγές. Η κυρίως υπόθεση φέρνει στο νου το "Alien Nation": ένας αστυνομικός και ένας άλλης ράτσας συνάδελφός του ερευνούν μια σειρά φόνων και εμπλέκονται σε κρατικές μηχανορραφίες. Τα σκηνικά προέρχονται κατευθείαν από το "Μπραζίλ" και τους "12 Πιθήκους". Τα κοστούμια θυμίζουν το "Dark City". Οι συμπλοκές αποτελούν κόπια του "Matrix" (κασκαντέρ δεμένοι με συρματόσχοινα που στριφογυρίζουν στον αέρα) και των χορογραφημένων μερών του Τζον Γου. Τι απομένει; Μια κάποια ατμόσφαιρα και η καλοσχεδιασμένη πολυκάναλη μπάντα που δημιουργεί ένα εντυπωσιακό ηχητικό περιβάλλον.
Στο μακρινό μέλλον οι βρικόλακες ζουν σε δικές τους παροικίες και προσπαθούν να συνυπάρξουν ειρηνικά με τους ανθρώπους. Όταν μία κοπέλα βρίσκεται νεκρή με κομμένο λαιμό, ένας αστυνομικός και ένας βρικόλακας συνάδελφός του αναλαμβάνουν να συλλάβουν εκείνον που τορπιλίζει τις προσπάθειες ένταξης των βαμπίρ στην κοινωνία.
Μια ξανθιά Καλιφορνέζα, μανιώδης καταναλώτρια και με φιλοδοξίες που σταματούν στο γάμο, μαθαίνει ότι είναι η Εκλεκτή που θα απαλλάξει το Λος Αντζελες από τα βαμπίρ και μπαίνει σε... πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Σκηνοθεσία: Φραν Ρούμπελ Κουζούι
Δράκουλας (1972)
Εκατό χρόνια μετά το θάνατό του ο Δράκουλας ανασταίνεται χάρη στο δισέγγονο του υπηρέτη του. Ο Άρχοντας του Σκότους θέλει να καταστρέψει τη γενιά του Βαν Χέλσινγκ, αλλά στο Λονδίνο του 1972 ποιος πιστεύει στα βαμπίρ;
